Þann 10. október fórum við svo í ferð um Fraser Island, regnskóg, að Bláa Vatninu og niður á strönd. Að ganga um í tæru vatni í sól og hita er yndislegt. Regnskógurinn heillandi! Dýralífið, plöntulífið. Þarna er kyrkingatréð, sem umvefur annað tré. Það vex utan yfir hýsil sinn og kyrkir, en deyr svo að lokum sjáflt. Dagsferð um þessa eyju er ógleymanleg. Að morgni þurfum við svo að yfirgefa þessa Paradís, en ekki slæmt að fara yfir í aðra Paradís, Noosa. Næstu þrjár nætur.

Á leið til Noosa komum við á stærsta markað sem haldinn er í Drottningarfylkinu (Queensland). Ótrúlegir hlutir til sölu, bæði nýtt og notað. Þá komum við til Noosa, þessa litla smábæjar á bökkum fljótsins. Daginn eftir leigðum við okkur bát, sigldum upp Noosa River með stæl og allir fengu að vera skipstjóri í stutta stund. Um borð í bátnum var grill svo ekki var amalegt að henda út akkeri, grilla í sólinni og fá sér smá rautt í glas með. Dagur sem seint gleymist.

Svo kemur frídagur fyrir hópinn, en þar sem þetta er einstaklega samhentur hópur ákváðum við að fara í göngu inn í þjóðgarðinn í von um að sjá koala í sínu rétta umhverfi. Við sáum koala fyrr í túrnum, en það var í dýragarði. Þarna var tré, sem blæddi úr. Eitthvað hafði skorist inn í börk trésins og rauður vökvi seyddi út - tréð að lækna sig sjálft. Höfrungur synti í rólegheitum rétt við land. Einhver af hópnum hélt áfram til að komast á nektarströndina, en engin nekt sást. 

Enn er komið að því að pakka saman, núna til að komast yfir til Brisbane aftur, aðeins fjórir dagar eftir af ferðinni. Í Brisbane var mikið um að vera. G20 fundurinn er í aðsigi, haldinn í borginni í nóvember. Ég er fegin að við verðum ekki á staðnum, öryggiseftirlitið er þegar farið að segja til sín.

Við fórum einn daginn í Lamington þjóðgarðinn, gengum í toppi trjánna á hengibrú, fórum inn í tré sem er holt að innan og svo er það vínsmökkun á búgarði O'Reilley fjölskyldunnar. Fimm tegundir af víni til smökkunar fyrir þrjá dollara (AUD), en ef við kaupum flösku borgarðu ekki fyrir smökkunina. Portvínið var vinsælast. Ekki sáum við breiðnefinn, sem býr í læknum við búgarð O´Reilley.

Kvöldin eru einstaklega falleg. Um fljótið fer bátur sem hægt er að fara með yfir á suðurbakka fljótsins eða upp eftir ánni. Við fórum með bátnum yfir á veitingastaðina þar, skemmtileg sigling í logni og hlýju.

Hop on/hop off var næst á dagskrá okkar. Mest allur dagurinn fór í útsýnisferð um borgina og eftir rútuferðina fórum við í siglingu um fljótið sem rennur í gegnum þessa fallegu borg.

Og svo kom að lokum þessarar yndislegu ferðar. Verst hvað dagarnir hafa liðið hratt, rúmlega tvær vikur hafa flogið hjá á augnabliki. Við flugum með Malaysian Air yfir til Kuala Lumpur, rétt um átta tíma flug. Í Kuala Lumpur var 3-4 tíma bið eftir næsta flugi, sem tók um 14 tíma. Full vél, góð þjónusta, nóg af kvikmyndum að velja úr, en best er að sofa til að reyna að ná líkamsklukkunni í rétt horf. Lentum í London seinni part dags og bið aðeins um 3 tímar - þriggja tíma flug til Íslands á réttum tíma svo við lentum í rigningu rétt fyrir miðnætti þ. 18. október. Frábærri ferð lokið, frábærir ferðafélagar. 

Dagurinn byrjaði með morgunmat, er það nokkuð nýtt? Óhemju stórir skammtar af pönnukökum, ommilettum og ýmsu fleiru. Við hjónin sjáum um blindu hjónin Irene og Tony alla morgna í morgunmat. Þægilegt þar sem þau eru í herbergi við hliðina á okkur. Eftir morgunmat er skipt um 'leikfélaga'. Ég fékk að leiða Ian í dag og Kristján leiddi Jane. 

Fyrst var farið í rútuferð um Manhattan, stoppað í Central Park, við styttu af Lísu í Undralandi. Auðvitað stoppað við byggingu þar sem John Lennon og Yoko Ono bjuggu. Á einum stað fundum við listaverk sem var eins og tré-fólk að dansa í kringum tré. Mjög sérstakt. Svo áfram í ferjuna yfir til Staten Island. Allt gekk vel og næst tókum við lest yfir til Empire State. Við fórum í hraðlest, sem ÓÓÓ, stoppaði ekki fyrr en á 42. stræti. Við ætluðum út á 33. stræti. Vingjarnlegur maður í lestinni benti okkur á að fara bara eina stöð til baka og enginn skaði skeður. Ian treysti ekki vel á ratvísi mína eftir þetta, en mér tókst að sannfæra hann með því að rata yfir í Empire State bygginguna, þar upp í topp. Ian bað mig um að taka myndir fyrir sig - hann er algjörlega blindur - svo ég var stöðugt með hans vél og mína á lofti. Gott að hafa blinda við arminn, við fengum sér meðferð við inngönguna í Empire State, flýtimeðferð. 

 Einn léttur á barnum áður en við komum á hótelið. Hittumst kl. 6:30 á 19. hæðinni! Smá uppákoma! Við hjónin höfðum keypt flöskur af Birki og Björk til að gefa í Þakkargjörðarveisluna, ferðin sem aldrei var farin, svo þessar flöskur opnuðum við á ganginum og gáfum smakk þeim sem eru í okkar hópi. 

Góður dagur að kvöldi kominn, kominn tími fyrir svefn. Spennandi dagur frámundan: sigling . .  afmæli . . .  Úlala.

Geturðu verið leiðsögumaður með indverskar konur? Ferðaskrifstofueigandi spurði þessarar spurningar og auðvitað sagði ég já. Aldrei verið með Indverja áður og því spennandi að fá tækifæri til að kynnast þeim. Þær komu um miðnætti í byrjun mars. Ekki uppáhaldstími minn að fara á flugvöllinn að sækja fólk, en maður þarf víst að gera fleira en gott þykir. Eitt var þó jákvætt við komu svona seint, Norðurljósin svona líka glimrandi falleg á himninum! Þær komu til Íslands meðal annars til að upplifa Norðurljósin og að fá það tækifæri strax fyrsta kvöldið var bara gott – hélt ég. Þessar sex indversku konur voru víst eitthvað þreyttar eftir langt flug og sýndu ekki mjög mikinn áhuga á Norðurljósunum þetta kvöldið.

Daginn eftir var kalt. Reyndar hafði ekki verið svona kalt allan veturinn. Snjór líka og mínar dömur aðeins í sari og ilskóm. Reyndar voru tvær í sokkum og með trefla. Gullhringurinn var því ekki eins og venjulegur Gullhringur þar sem rokið og frostið léku sér  og hlógu að konum í sari. Engin þeirra fór út við Geysi.  Við Gullfoss fór ein út, þurfti næstum að skríða á fjórum fótum til að komast yfir klakabrynjuna við fossinn. Ég hjálpaði henni yfir verstu kaflana, hinar sátu inni í bílnum í hlýjunni og spjölluðu saman – eins og áður.

Mig grunar að þessar konur hafi ekki komið til Íslands til að njóta náttúrunnar heldur til að vera saman og skemmta sér. Þær höfðu takmarkaðan áhuga á sögu Íslands, enn minni áhuga á tröllasögum eða álfasögum.

Þessar konur áttu pantaðan kvöldmat öll kvöld vikunnar, sem þær dvöldu hér á landi, alltaf á indverskum veitingastöðum. Sem betur fór voru flestir staðirnir mjög nálægt hótelinu þeirra, en þar sem Kuldaboli hló enn og gustaði af honum meir en venjulega, þá fóru þær í leigubílum á veitingastaðina, líka þann sem er í fimm mínútna fjarlægð frá hótelinu. Eitt kvöldið sendu þær bara leigubíl eftir matnum í næsta húsi og buðu svo bílstjóranum að borða með sér ásamt fólkinu í lobbíinu. Allir kátir með það!

Svo kom snjóbylur daginn sem ég átti að fara með þær í Reykjavíkurrúnt. Ég hringdi á hótelið og bað um skilaboð til þeirra um að við yrðum að hafa rúntinn um Reykjavík daginn eftir vegna veðurs. Vildi forðast það að vera föst í snjóskafli á götum Reykjavíkur með þessar ekki mjög hlýlega klæddu konur.

Daginn eftir var fín færð, Reykjavíkurrúnturinn bara eins og á að vera og farið að rigna. Þær buðu mér með á veitingastaðinn um kvöldið og eftir mat var enn rigning. Þær spurðu hvort ég gæti ekki farið með þær í Norðurljósaskoðun. Ha? Þið eruð búnar að sjá Norðurljósin, ég var eitt spurningamerki. Já, en (svöruðu þær) þau ljós sem við sáum voru ekki eins og á póstkortunum, sem við höfum keypt!!!

Er enn verið að tala um Eyjafjallajökul og gosið? Ójá. Sumir koma til Íslands í dag til að sjá hvar þetta gos var. 

En byrjum nú á byrjuninni. Ung kona býr í Montreal og ungur maður í London. Þau tala saman í síma vegna vinnu sinnar, þurfa oft að senda tölvupóst á milli og hafa unnið svona í nokkur ár. Í apríl 2010 fór hún í frí til Thailands og hann í frí til Kanada. Hún var komin til London á leið heim þegar gosið í Eyjafjallajökli hófst og var strandaglópur þar. Hann var strandaglópur í Kanada af sömu ástæðum. Þau höfðu samband vegna vinnunnar, úr varð að hann lánaði henni íbúðina sína í London á meðan ekki var flogið yfir til Kanada og hún lánaði honum sína íbúð i Montreal. En, hann komst í flug yfir til London fyrr en hún komst í flug til Kanad svo þau hittust. Þar með kviknaði neisti, sem varð að hjónabandi. Hún flutti til London og nú vinna þau saman. Þau hanna bókakápur, logo og sýningaskrár ásamt ýmsu fleiru og hafa nóg að gera. Eftir mjög mikla vinnu í febrúar ákváðu þau að taka sér smá frí. Hvernig væri nú að sjá þennan Eyjafjallajökul sem var upphafið að því að þau hittust? Góð hugmynd!

Þau höfðu samband og athuguðu hvort ég gæti farið með þau í tveggja daga ferð í Jökulsárlón. Svo vildu þau sjá Norðurljósin. Ekki alltaf hægt, en það er möguleiki þessa daga, sem þau völdu fyrir ferðina. Ég hitti þau svo á hótelinu að morgni sunnudags, sól, kalt og dálítið hvasst hér og þar. Sérstaklega undir Eyjafjöllunum og Lómagnúpi. Það var alls ekki svo hvasst á Jökulsárlóni og nokkrir selir syntu innan um jakana. Ég átti von á að Lónið væri frosið, en svo var ekki. 

Við gistum í Freysnesi. Alltaf gott að koma þar. Góður kvöldmatur. Það var töluvert af gestum á hótelilnu, einn frá Bandaríkjunum með lítinn hóp sagði mér að hann væri að koma í fjórða sinn með fólk með sér. Hann kemur aðallega til að sjá Norðurljósin. Þau verða nú fín í kvöld, sagði ég. Já, svaraði hann, þau eru fín! Þau eru byrjuð! og klukkan var aðeins að verða níu. Ég fór að sjálfsögðu út til að sannreyna orð mannsins og þarna voru þessi yndislega fallegu Norðurljós. Verst að eiga ekki myndavél, sem nær þessu fyrirbæri vel. Ég sótti mitt fólk og benti þeim á dýrðina úti. Nú var draumur þeirra fullkomnaður, sáu Eyfjafjallajökul í allri sinni dýrð fyrr um daginn og núna Norðurljósin. Svo fór ég inn í herbergi að lesa og sofa.

Daginn eftir, mánudagur og veður enn fallegt. Ekki eitt ský á himni. Ég spurði hversu lengi þau hefðu verið að njóta Ljósanna. Jú, sjáðu til, var svarið. Hún fór inn á herbergi, sótti teppi, sem hún hafði meðferðis og kampavín. Teppið settu þau á lítinn hól rétt hjá hótelinu, settust þar og fengu sér kampavín. Þarna sátu þau í þrjá klukkutíma og upplifunin var gríðarleg. Þau lýstu hvernig Norðurljósin hefðu runnið hratt yfir himininn, allt í einu kom eins og hringiða og ljósin svifu framhjá, græn og gul. Ferðin til baka til Reykjavíkur var jafnvel enn betri en daginn áður þar sem ekki var eins mikill vindur og sandfokið því ekki að byrgja sýn.

Eve heitir konan og býr í Adamsstræti. Hún sagðist aldrei panta pizzu undir réttu nafni þar sem enginn trúir henni ef hún gefur upp rétt nafn, Eva í götu Adams! Hlýtur að vera grín.